Πόσο ντρέπομαι ως άνθρωπος για το αυριανό πρωινό….
Αφροδιτη Καρανικου
Όμορφο πρωινό ξημέρωσε…
Ο λαμπρός ήλιος βγήκε στον ουρανό για την καθημερινή του διαδρομή, να τον διασχίσει και σήμερα από τη μια άκρη στην άλλη, χαρίζοντας σε όλους εμάς φως, τροφή, φωτοσύνθεση στα φυτά, οξυγόνο, ζέστη, ζωή…
Όμως …η ψυχή μου ξύπνησε με ένα βάρος ασήκωτο…
Σχεδόν πονεμένο το κορμί μου από τον άσχημο ύπνο με τους εφιάλτες….
Αύριο…Θεέ μου…Πως θα αντιμετωπίσω το αυριανό πρωινό;;;
Πόσο ντρέπομαι ως άνθρωπος για το αυριανό πρωινό….
Ντρέπομαι για τον εαυτό μου, που έχω σκύψει, που έχω υποταχθεί σε δυνάμεις που ελέγχουν χωρίς κανέναν σεβασμό και καμία ανθρωπιά την ίδια την ενέργεια μου….
Ντρέπομαι…που αύριο, για πρώτη φορά στη ζωή μου, θα ξεκλειδώσω το σχολείο μου με τρεμάμενα χέρια για αυτό που μπορεί να συμβεί ή μπορεί και να μη συμβεί αλλά πλέον σημασία δεν έχει….
Η συνείδηση μου ήδη με σημάδεψε βαθιά...
Περίμενα με χαρά , θα πω και με ανυπομονησία , να σταματήσουμε το άσχημο και άκρως αντιπαιδαγωγικό ¨μάθημα¨ εξ αποστάσεως και να επιστρέψουμε στο σχολείο μας, στην τάξη μας, στην παρεούλα μας, στην αυλή μας…
Περίμενα να έρθει πως και πως αυτό το πρωινό να ξαναδώ τα ματάκια τους να λάμπουν από χαρά αντικρύζοντας τους φίλους…
Ναι, περίμενα εκείνες τις αγκαλίτσες, τα μικροσκοπικά χεράκια, να ανοίξουν διάπλατα και το βήμα να επιταχύνει για να τρέξουν να με αγκαλιάσουν και να ακούσω τις γλυκιές φωνούλες να μου λένε κοιτώντας με μέσα στα μάτια: «κυρία…σ αγαπάω…μου έλειψες!!!»…
Μα ήρθε το βράδυ να με στοιχειώσει η μορφή εκείνου του αγοριού, ένας πιτσιρικάς 4 ετών, με ξανθά μαλλάκια και καταγάλανα μάτια…
Ήταν πρώτη μέρα στο σχολείο, αρχές Σεπτέμβρη, χρόνια πίσω…
Ο μικρός φορούσε ολοκαίνουργιες φόρμες και παπούτσια και η μανούλα, του είχε βάλει και ζελέ στο μαλλάκι. Στην πλάτη κρεμασμένη η τσαντούλα με τη φιγούρα του μακουήν.
Κρατούσε το μπαμπά του από το χέρι και ένιωθες από τη μια την αγωνία για το καινούργιο κι από την άλλη τη σπίθα να αφήσει το χέρι του μπαμπά και να τρέξει στα παιχνίδια και στους νέους φίλους.
Του χαμογέλασα, τον παίνεψα για την τσάντα και το μαλλί και τότε βγήκε η προϊσταμένη να ανακοινώσει πως το τμήμα ήταν γεμάτο και να πήγαιναν σε κάποιο άλλο σχολείο με λιγότερα παιδιά.
Ο μικρός γούρλωσε τα μάτια, κοίταξε τον μπαμπά του του έσφιξε το χέρι και με τις δυο γροθίτσες και είπε: « μου αρέσει αυτό το σχολείο, δε θέλω να φύγω, δε θέλω να πάμε σε άλλο, άφησε με εδώ, θα παίξω με εκείνα τα αγόρια…»
Κι αμέσως έστρεψε τα βουρκωμένα ματάκια σε μένα και μέσα σε λυγμούς είπε: « θα είμαι καλό παιδί γιατί δεν με κρατάτε;;;»
Το κλάμα του καθώς έφευγαν και οι κλεφτές ματιές σ αυτούς που τον απέρριψαν, χαράχτηκαν στην ψυχή μου και τον σκεφτόμουνα για μέρες…
Και χτες, ήρθε στον ύπνο μου, με τη μορφή των μαθητών μου να έρχονται αύριο το πρωί, υγιέστατοι, χαρούμενοι κι εγώ να προσπερνάω τα καλωσορίσματα, τις αγκαλιές και να ζητάω ένα χαρτί …που αν δεν το έχουν θα πρέπει να πω… «λυπάμαι, δεν μπορώ να σε δεχτώ…καρδούλα μου!!!» ….
Και αν στην πόρτα στέκονται οι φίλοι του και τον περιμένουν;;;
ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΝ ΘΑ ΜΟΥ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ….
ΤΑ ΡΑΓΙΣΜΑΤΑ …ΤΑ ΧΑΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΤΥΠΩΣΕΙ Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙΣ;;;;;
ΝΟΙΑΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΣΑΣ ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ….ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΟΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΕΤΕ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ;;;;
ΣΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΕΝΑΝ ΙΟ ΣΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΜΕ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΑΣ ΝΟΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ;;;
ΤΡΕΜΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΒΑΛΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΧΤΩ ΑΥΡΙΟ….
Αυτή η ζωή, έχει και ανθρωπιά…
Απαραίτητο συστατικό όταν ασχολείσαι με παιδιά και γέροντες και όχι μόνον….
Ντρέπομαι για την αυριανή μέρα, όπως ντρέπομαι για κάθε μέρα που ο ήλιος δίνει το φως του για να συμβούν κτηνωδίες κι εγκλήματα εναντίον αθώων ψυχών και ανυπεράσπιστων…
Σφίγγω τις γροθιές μου και δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω και θα ανεχτώ τόσο παραλογισμό και τόση απανθρωπιά…
Ψυχούλες μου…παιδιά όλου του κόσμου…μια συγνώμη δε φτάνει για όσα πράττουμε με την ανοχή μας εμείς …οι μεγάλοι…εμείς οι σοφοί αυτού του κόσμου , που δεν μας αξίζει….
